
Liturgiczną Służba Ołtarza
Opiekun: ks. Paweł Borychowski
Spotkania: Sobota g. 9.00
Funkcje ministranta podczas liturgii
Chcemy zapoznać Cię, Drogi Gościu, z podstawowymi funkcjami jakie pełnimy przy ołtarzu pańskim. Od pełnionych funcji wzięły się niektóre nazwy ministrantów. Oto one:
ceremoniarz
Jest odpowiedzialny za przebieg całej Liturgii. Powinien się do tego jak najlepiej przygotować. Potrzebna jest wcześniejsza dokładna konsultacja co do przebiegu Liturgii, albo z głównym celebransem, albo z kapłanem odpowiedzialnym za uroczystość. Jego zadania polegaja na:
-
zebraniu odpowiedniej liczby ministrantów do asysty i omówienie z nimi ich zadań;
-
wyznaczeniu miejsc przebywania członków asysty w kościele;
-
wyznaczeniu lektorów do czytań, modlitwy powszechnej, śpiewów i innych funkcji;
-
przygotowaniu wszystkich przedmiotów, ksiąg i dodatkowych tekstów potrzebnych do Liturgii;
-
zatroszczeniu się o odmówienie wspólnej modlitwy przed Mszą św;
-
wydaniu komendy do uroczystego wyjścia "Procedamus ad altare";
-
w czasie Eucharystii rozkłada kielich;
-
obsługuje mikrofon (włącza, reguluje, przenosi, podaje i trzyma);
-
podaje celebransowi dodatkowe modlitwy i teksty nie zawarte w księgach liturgicznych (komentarze, ogłoszenia itp.).
Podczas procesji Wejścia ceremoniarz idzie wraz z ministrantem księgi, lub nieco za Przewodniczącym Liturgii. W czasie liturgii słowa obydwaj siedzą po obu stronach celebransa. Podczas liturgii eucharystycznej, jeżeli nie ma koncelebransów, stoją po obu stronach celebransa przy ołtarzu, nieco oddaleni do tyłu, aby podkreślić, że nie należą do koncelebry. Przed Najświętszym Sakramentem klęka razem z Celebransem. W czasie Mszy św. czuwa nad porządkiem liturgii słowa. Po Credo przedstawia Przewodniczącemu Liturgii wstęp i zakończenie modlitwy powszechnej. Podczas Komunii świętej trzyma patenę głównemu celebransowi. Dba o odpowiednie ustawienie wszystkich posługujących do uporządkowanego zejścia po Mszy. Prowadzi modlitwę po służeniu. Dba o uprzątnięcie wszystkich używanych w liturgii przedmiotów.
procentor
Precentor jest prawą ręką ceremoniarza i pomaga mu w przygotowaniu liturgii oraz w koordynacji wykonywania poszczególnych posług.
Pierwszą jego funkcją jest opieka nad żeńską służbą liturgiczną - musi dopilnować, aby wszystkie funkcje (komentarze, modlitwa wiernych, procesja z darami, uwielbienie i ewentualnie służba ładu) były przygotowane oraz uzgodnione z ceremoniarzem. Pomaga także uformować procesję i ją prowadzić.
akolita
Akolita jest ściśle związany z kapłanem i ołtarzem. Sama nazwa jest przyczyną wielu nieporozumień.
Akolita jest pierwszym sługą Światła i może zawsze nieść świece. Ale tutaj istotna uwaga: nie wynika z tego, że każdy, kto niesie świece jest akolitą. W liście apostolskim "Ministeria quaedam", napisanym przez Papierza VI, znajdujemy następującą definicję:
Akolitę ustanawia się po to, by pomagał kapłanowi i usługiwał diakonowi. Do niego należy więc obsługa ołtarza, posługiwanie diakonowi i kapłanowi podczas czynności liturgicznych, zwłaszcza podczas Mszy św.
Akolitat, zgodnie z czcigodną tradydcją Kościoła, jest zarezerwowany dla mężczyzn.
Jeżeli są obecni inni ministranci, akolita zajmuje się tylko obsługą kielicha i pateny. Do czynności akolity należy wiele innych, o których tutaj nie wspomnimy, chociażby dlatego że do ich wykonywania potrzebna jest specjalna zgoda biskupa.
Akolitat stanowią:
-
ministrant księgi
Jego zadanie, tak niepoprawnie mówiąc, to naśladowanie pulpitu pod Mszał. Jeżeli ministrant bierze do ręki mszał, aby go podać kapłanowi, wykona to poprawnie, jeżeli postąpi w następujący sposób:
Najpierw ustawia się z zewnętrznej strony Celebransa, nie od strony środka kościoła. Stoi w taki sposób, aby nie zasłaniać kapłana wiernym i nie zasłaniać mikrofonu. Mszał opiera na ręce zwróconej w stronę kapłana, trzymając go w narożniku od spodu. Drugą ręką otwiera mszał, przewraca strony i zamyka go.
Podczas procesji Wejścia ministrant księgi idzie przed lub nieco za celebransem, wraz z ceremoniarzem. Po dojściu do ołtarza usługuje według rubryk. Podczas obrzędów wstępnych trzyma mszał na ręce; składa go dopiero po "amen", kończącym kolektę. Po zakończeniu modlitwy wiernych kładzie mszał na podstawce i ustawia po lewej stronie ołtarza. Cały czas pozostaje po lewej stronie celebransa, stojąc pół kroku za nim. Jeżeli jest więcej niż jeden koncelebrans, ministrant księgi odchodzi na swoje miejsce przed rozpoczęciem odmawiania prefacji przez celebransa. Po komunii św. składa mszał i pulpit. Podczas obrzędów zakończenia trzyma mszał na ręce.
Uwaga dodatkowa:
Przed mszą św. należy uzgodnić formularz z celebransem i zaznaczyć wszystkie teksty.
Zakładki i inne znaki ułatwiające odszukanie właściwego miejsca w mszale nie służą do otwierania mszału, ani do przewracania stron. Zakładka może się bowiem ześlizgnąć, a uchwyt urwać. Dlatego dzięki nim podnosimy tylko lekko kartki i chwytamy w tym miejscu całą ręką mszał, i dopiero wtedy przewracamy. stopnie ministranckie - ministrant księgi -
ministrant ołtarza
Posługa ministranta ołtarza jest jedną z najczęściej spełnianych czynności ministranckich. Na każdej Mszy św. w procesji Wejścia ministrant ołtarza idzie za choralistami. Podczas liturgii eucharystycznej rozkłada kielich. Odbiera także od celebransa lub diakona dary ofiarne, przyniesione w procesji. Stoi wówczas na jednym poziomie z celebransem (diakonem), tuż obok niego, aby łatwo można było przekazać dary. Przy ołtarzu podaje ampułki i dokonuje lavabo. Posługuje także do pateny, dlatego szczególnie ważne jest, aby był w stanie łaski uświęcającej.
Posiada wiedzę w zakresie naczyń liturgicznych, wszystkich części bielizny kielichowej. Powinien znać miejsce, w którym te rzeczy się znajdują, aby w razie potrzeby móc je odszukać. stopnie ministranckie - ministrant ołtarza -
ministrant wody
Czynność ministranta wody jest wykonywana we Mszach z pokropieniem ludu.
Jeżeli jest poświęcenie wody, trzyma kociołek z wodą w ręce. Po poświęceniu podaje celebransowi kropidło i podsuwa kociołek z wodą święconą do zamaczania kropidła. Jeżeli celebrans podaje mu zaraz wodę święconą, dotyka prawą ręką kropidła i żegna się pobożnie. Podczas pokropienia idzie kilka kroków za kapłanem, po jego lewej stronie, naczynie trzyma w lewej ręce, a prawą kładzie na piersi. Po dojściu do ołtarza odbiera od celebransa kropidło i odnosi wszystko na swoje miejsce. -
ministrant mitry i pastorału
Posługa obu tych ministrantów jest konieczna wówczas, gdy Mszę św. celebruje biskup.
Ministrant mitry przygotowuje i zakłada welon na ramiona. Jeżeli biskup ubiera się w zakrystii, czeka razem z wszystkimi w zakrystii, jeżeli zaś biskup ubiera się przy ołtarzu, wtedy staje w pobliżu i czeka, aż kapelan wręczy mu mitrę. Jeżeli występuje uroczyste Wejście i Wyjście obaj idą za biskupem. Jeżeli kapelan wezwie ministranta mitry bądź pastorału, wtedy podchodzi na wezwanie księdza kapelana i podaje mu mitrę albo odbiera ją od niego(podobnie pastorał).
Ministrant pastorału(laska pasterska) i ministrant mitry(nakrycie głowy) powinni być równego wzrostu. Rola ministranta pastorału jest identyczna jak ministramnta mitry. -
lucyferariusz
W terminologii liturgicznej pojecie lucyferariusz znaczy tyle co noszący światło (lux - światło, fero - nosić) i polegało na noszeniu specjalnych pochodni (dziś już raczej nie praktykowane). Przed soborową reformą liturgiczną prawo noszenia świec podczas liturgii (np. przy krzyżu, Ewangelii) przysługiwało wyłącznie akolitom (do dziś świece w liturgii nazywa się "akolitkami"). Obecnie ministrantów wykonyjących taką posługę nazywa się ceroferariuszami (cera - wosk), lub przyjemniejsza nazwa w wymowie - ministranci światła, akolici.
Ministrant światła musi kroczyć i stać prosto jak świeca. Obaj ministranci niosący świeczniki powinni być równego wzrostu i trzymać świece na równej wysokości. Ministranci światła niosą świeczniki na zewnątrz, a więc prawy trzyma świecznik po prawej, lewy zas po lewej stronie.
Do zadań akolitów należą:-
Przygotowanie odpowiednich świec (wyglądających estetycznie) i odpowiednich świeczników
-
Podczas procesji wejścia akolici idą z palącymi się świecami za turyferariuszem i nawikulariuszem, a po bokach krucyferariusza, nie klękają ani nie czynią skłonu ze świecami w ręce.
-
Podczas Alleluja, gdy turyferariusz i nawikulariusz podchodzą już do Celebransa do zasypania, ruszają za ołtarz, stając za jego prawym i lewym brzegiem, twarza do ludu. Po podejściu turyferariusza, po jego ukłonie ruszają w kierunku ambony. Tam stają przed nią, bokiem do ludu, twarzą do siebie, nie zasłaniając ambony. Po przeczytaniu Ewangelii odkładaja świece na ołtarz.
-
Po modlitwie powszechnej, gdy jest uroczysta procesja z darami, musza wcześniej udać się z palącymi się świecami do miejsca wyruszenia tej procesji, prowadzić ją do ołtarza. Podczas składania darów stoją bokiem do ludu, a twarzą do Celebransa i ceremoniarza. Po złożeniu darów odkładają świece na ołtarz.
-
Podczas uroczystej procesji zejścia do zakrystii, akolici ze świecami wychodzą przed ołtarz, stają twarzą do niego majac za sobą krucyferariusza. Po błogosławieństwie ruszają za krucyferariuszem do zakrystii.
-
-
krucyferariusz
Ministrant krzyża (cruc - krzyż, fero - nosić), ze względu na godność znaku, sprawuję funkcję szczególnie zaszczytną. Jego zadaniem jest troska o krzyż. Interesuje się on najpierw wyglądem i miejscem przechowywania krzyża procesyjnego. Nie może nieść w procesji krzyża zakurzonego lub uszkodzonego. Dlatego musi go przygotować wcześniej. Krzyżowi okazuje się zawsze największy szacunek.
Do procesji używa się tzw. krzyża procesyjnego. Krzyż ten jest umieszczony na specjalnym drzewcu. Należy zwrócić uwagę na to, aby nieść go pionowo; nie przechylając na boki. Figurka ukrzyżowanego Chrystusa zawsze jest zwrócona do przodu - w kierunku pochodu procesji, tak jak twarz ministranta. Krzyż niesiemy zawsze dwiema rękami. Biorąc do ręki krzyż całujemy go i niesiemy cały czas ze czcią. Kończąc posługę także całujemy krzyż i umieszczamy w przeznaczonym dla niego miejscu. Ministrant krzyża idzie w procesji pomiędzy ministrantami światła. Jeżeli przejście jest wąskie, pozostaje on pół kroku za ministrantami światła - świece służą podkreśleniu znaczenia krzyża, a nie pleców krucyferariusza. Niosący krzyż nie klęka przed Najświętszym Sakramentem i nie kłania się przed ołtarzem. Swój obowiązek spełnia przede wszystkim w procesji Wejścia idąc za turyferariuszem po jego uklęknięciu zanosi krzyż na przeznaczone dla niego miejsce. Można przy uroczystym odejściu do zakrystii utworzyć procesję i wtedy krucyferariusz będzie szedł jako pierwszy. Dlatego wychodzi przed akolitami (po Modlitwie po Komunii) przed ołtarz którzy stają do niego twarzą. Po błogosławieństwie rusza ustaloną trasą do zakrystii. -
turyferariusz
Funkcja ministrantów kadzidła jest szczególną funkcją wymagajacą powagi i umiejętności wykonywania jej. Pierwszym zadaniem turyferariusza jest rozpalenie ognia, które przeprowadza się w miejscu do tego wyznaczonym. Czynność rozpalania należy przeprowadzić wystarczająco wcześnie, aby węgielki były dobrze rozpalone.
Sposób trzymania kadzielnicy w czasie procesji, podczas zasypania kadzidła, a także podczas okadzenia w dużym stopniu przyczynia się do pewnej powagi w pełnieniu posługi oraz czytelności "znaku kadzenia". Turyferariusz trzyma kadzielnicę zawsze lewą ręką, przy czym witkę kadzielnicy ujmuje dwoma lub trzema palcami, natomiast witkę łańcuszka nakłada na kciuk. Dzięki temu może jedną ręką regulować wysokość pokrywy kadzielnicy, podnosząc lub opuszczajac łańcuszek kciukiem. Jeżeli ministranci kadzidła (turyferariusz i nawikulariusz ida razem w procesji, wtedy turyferariusz idzie po prawej stronie, a nawikulariusz po lewej. We wszystkich procesjach bez Najświętszego Sakramentu idą na czele procesji, przed krzyżem. Okadza on wówczas niesiony kryż, więc kadzielnica powinna być z nim na jednej linii. W czasie procesji oraz wtedy, gdy stoi - turyferariusz trzyma kadzielnicę w lewej ręce, a prawą trzyma złożoną na piersi. Jeżeli ministranci kadzidła przychodzą do ołtarza i odchodzą od niego poza procesją, to najpierw idzie nawikulariusz, a za nim turyferariusz.
Przy zasypaniu kadzidła turyferariusz trzyma kadzielnicę lewą ręką za pierścień, przy czym kciukiem lewej ręki podciąga tak wysoko jak potrafi oczko łańcuszka. Prawą ręką ujmuje łańcuszki tuż nad pokrywą i podnosi kadzielnicę tak, aby kapłan mógł swobodnie nasypać kadzidło. Po zasypaniu kadzidła opuszcza kadzielnicę w dół i opuszcza pokrywę.
Kadzielnicę podaje kapłanowi(diakonowi) prawa ręką (pierścień do jego lewej ręki), lewą z kolei podaje łańcuszki podtrzymywane ponad nakrywką do prawej ręki. Odbierając kadzielnicę od celebransa prawa ręka odbiera górną jej część (obie nitki), lewą ręką zaś chwyta łańcuszki nad pokrywą, następnie opuszcza dolną część kadzielnicy, a górną przekłada do lewej ręki.
Podczas okadzenia lewa ręka pozostaje bez ruchu na wysokości piersi, prawa natomiast chwyta łańcuszek nieco nad pokrywą. W tej pozycji wykonuje odpowiednie ruchy kadzidłem w stronę osoby lub rzeczy, które okadza. Czyni to lekko i swobodnie, wykonując trzy pociągnięcia kadzidła. Do zadań ministrantów kadzidła należy także dbanie o czystość kadzielnicy i łódki(nawikulariusz), oraz miejsca rozpalania ognia. Obaj muszą pamiętać, że jak kolwiek często wychodzą do zakrystii, to ich serce i myśli mają być przy ołtarzu. -
nawikulariusz
Funkacja nawikulariusza(noszącego łódkę, czyli pojemnik na kadzidło), jako jednego z ministrantów kadzidła, także wymaga powagi i umiejętności. Turyferariusz i nawikulariusz musza zwracać uwagę na poprawne przyklękanie, powolne chodzenie, właściwą postawę, gdyż ich najczęściej widać podczas Mszy św. z asystą.
Nawikulariusz trzyma łódkę w lewej ręce, a prawą w odpowiedniej chwili podnosi lub opuszcza wieczko. Jeżeli ministranci kadzidła przychodzą do ołtarza i odchodzą od niego poza procesją, to najpierw idzie nawikulariusz, a za nim turyferariusz. Podczas zasypania kadzidła stoi on zawsze po lewej stronie turyferariusza. Łyżeczka powinna być wysunięta, by celebrans mógł ją łatwo chwycić.
Tak jak już wspomnieliśmy, jako że jest jednym z ministrantów kadzidła, także i on powinien dbać o czystość przedmiotów związanych z jego funkcją, jak i miejsca rozpalania ognia. W czasie przebywania w zakrystii jego myśli i serce są przy ołtarzu, gdzie odprawiana jest Eucharystia. -
lektor
W Polsce używa się dwóch nazw będących określeniem osób czytających Słowo Boże w Zgromadzeniu Eucharystycznym. Są to lektor i ministrant Słowa Bożego. Kościół pozwala na to, aby Pismo św. było czytane przez osoby nie będące lektorami. Wówczas takie osoby nazywa się ministrantami Słowa Bożego.
Zadaniem lektora jest wykonywanie czytań Pisma świętego. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może też wykonać psalm między czytaniami.
Lektor powinien być świadom przyjętego obowiązku, powinien dokładać wszelkich starań i stosować wszystkie odpowiednie sposoby dażąc do coraz większej, i żywszej miłości oraz znajomości Pisma św., przez co będzie stawał się doskonalszym uczniem Pana.
Przez posługę lektora Bóg wypowiada swoje Słowo, zawsze oczekując odpowiedzi, która jest słuchaniem i uwielbieniem. Duch sprawia, że ta odpowiedź staje się skuteczna, tak iż słowa usłyszane w czynnościach liturgicznych znajdują również pokrycie w życiu zgodnie z upomnieniem "wprowadzajcie słowo w czyn, a nie badźcie tylko słuchaczami".
Lektorat jest przeznaczony wyłącznie dla mężczyzn.
Na lektorów wybiera się nie tylko tych, którzy posiadają odpowiednie możliwości głosowe i dykcyjne, odwagę i swobodę występowania przed większą zbiorowością, nie odpychający wygląd zewnętrzny, ale przede wszystkim:-
prowadzą właściwy styl chrześcijańskiego życia,
-
prowadzą odpowiednie życie sakramentalne,
-
są zaangażowani w sprawy Kościoła i rodziny.
Strój lektora przypomina mu o jego powołaniu i naśladowaniu, pod względem myślenia i działania, samego Chrystusa. Podstawowym strojem lektora jest alba lub inny, wyróżniający strój, zgodnie ze zwyczajem miejscowyrn.
Lektor powinien czuć się odpowiedzialnym za odpowiednie przygotowanie ministranta do pełnienia funkcji lektora. Dlatego posiadając odpowiednie kompetencje może je teraz wykorzystać, przekazując poznaną wiedzę do przygotowania mającego czytać tekst, w taki sposób, aby liturgia miała uporządkowany przebieg, a wierni skorzystali z nadzwyczajnej posługi.
Lektor powinien troszczyć się o Ewangeliarz, czyli księgę, z której czytane są Ewangelie, oraz o lekcjonarz - zbiór czytań mszalnych. Zawsze otacza je wielkim szacunkiem. Poprawne wykonywanie posługi wygląda następująco:-
podczas procesji Wejścia, gdy nie ma diakona, lektor niesie Ewangeliarz;
-
trzyma go na wysokości twarzy lub nieco wyżej, ujmując u dołu obydwiema rękami;
-
idzie na końcu procesji, przed celebransem (i koncelebransami);
-
idąc z księgą Ewangelii nie przyklęka;
-
po dojściu do ołtarza, kładzie ewangeliarz na środku;
Uwaga! Żadnej księgi nie wolno nosić do ołtarza "pod pachą". Lektor nie może wziaść Ewangeliarza z ołtarza. Lekcjonarz nie może pełnić roli Ewangeliarza. Zamiast niego w uroczystej procesji można nieść tylko księgę Pisma św.
-
psałterzysta
Psałterzysta, czyli kantor, jest osobą wykonującą psalmy. Swoją funkcję spełnia na ambonie lub innym odpowiednim miejscu. Po pierwszym czytaniu następuje psalm responsoryjny, który stanowi integeralną część liturgii słowa. Psalmy bierze się zwykle z lekcjonarza, ponieważ ich teksty łączą się ściśle z poszczególnymi czytaniami, a zatem wybór psalmu zależy od czytań.
W procesji Wejścia psałterzysta idzie z innymi usługującymi. Powinien zająć miejsce w pobliżu ambony. Do śpiewania podchodzi z rękami złożonymi. Podczas wykonywania psalmu ręce kładzie na ambonie lub trzyma lekcjonarz w rękach. Po zakończeniu śpiewu czyni lekki skłon i wraca na swoje miejsce. W razie konieczności wykonuje także śpiew wersetu przed Ewangelią. Śpiew psalmu responsoryjnego jest śpiewem solowym.
Żeńska służba liturgiczna
Skoro dotarłeś, drogi Gościu, do tej strony, to oznacza to, że jesteś ciekaw materiału zawartego na łamach tego serwisu, albo jesteś przedstawicielem płci pięknej, która to pragnęłaby pomóc chłopcom-ministrantom w posłudze przy ołatrzu. :)
Pragniemy podnieść was, dziewczęta, na duchu, albowiem jeszcze zbyt rzadko myśli się i mówi o dziewczynach jako o pełniących funkcję liturgiczną. Chcemy podkreślić, że coraz wyraźniej rysuja się zadania żeńskiej służby liturgicznej.
Rektor kościoła kierując się roztropnością, może powierzyć kobietom funkcje spełniane poza prezbiterium. Zalicza się do nich następujace:
-
komentator,
-
posługa ładu,
-
posługa darów,
-
zespół śpiewaków lub chór, czyli schola.
Określenie "poza prezbiterium" należy rozumieć jako wskazanie miejsca pełnienia posługi, a nie jej ważności. Wasza posługa, dziewczęta, jest tak samo ważna, jak posługa ministranta. Tak więc jedni czynią to przy ołtarzu, inni wśród zgromadzonych wokół ołtarza wiernych.
Dziewczętom Kościół powierza zadania, które wcale nie mają charakteru "drugorzędnego". Piękny śpiew, dobry komentarz, poprawnie przeprowadzona procesja z darami, troska o porządek w czasie liturgii - to zadania równie ważne, choć nieco innego charakteru, jak funkcja ministranta księgi lub ministranta swiatła. Dokumenty Koscioła okreslają je tą sama nazwa: czynność liturgiczna.
Aby dziewczęca służba liturgiczna mogła spełniać swe zadania, duszpasterze powinni zatroszczyć się o odpowiednią formację dla tych grup, o właściwy poziom i repertuar ich śpiewów, a także o specjalny strój i określone miejsce w kościele.
Powiem Wam taka jedną ciekawostkę. Sam widziałem jak dziewczęta w pięknych, czystych szatach podobnych do alb posługiwały razem z innymi ministrantami przy ołtarzu. Prawda jest taka, że Kościół ogranicza posługę dziewczat do pewnego stopnia. Nie mogą one wykonywać większości czynności, które są zarezerwowane dla mężczyzn. Dodatkową barierą są zwyczaje panujące w diecezjach i parafiach.
Jeżeli czujecie się z tego powodu niedocenione, badź pragnienie posługi przy ołtarzu urosło w Was do ogromnych rozmiarów, proponuję abyście złożyły stosowne pismo w kurii biskupów siedleckich. Tylko nie powołujcie się na mnie, jako pomysłodawcy tego czynu, bo biskup chyba by... :)))
Patron - wzór do naśladowania
Święty Dominik Savio
Urodził się 2 kwietnia 1842 roku we Włoszech. Pobożne życie rodziców tego chłopca dało początek jego świętości. Wychowywany w duchu wiary już w wieku pięciu lat zaczyna służyć do Mszy św. W 1849 roku, w Święta Wielkanocne, za pozwoleniem swojego Duszpasterza, przyjmuje Pierwszą Komunię świętą. Dominik staje się chłopcem religijnie dojrzałym, służącym Bogu z wielkim zapałem.
W dniu, kiedy przyjął Pana Jezusa do swego serca po raz pierwszy, zapisał w swojej książeczce do nabożeństwa takie słowa:
-
"Będę się często spowiadał, a do Komunii św. przystępował ilekroć pozwoli na to spowiednik."
-
"Moimi przyjaciółmi będą: Jezus i Maryja."
-
"Śmierć - tak, grzech - nie."
Pięć lat później ojciec zaprowadził syna do ks. Jana Bosko, z prośbą aby ten przyjął chłopca do swojego oratorium. Ósmego grudnia 1854 roku, w dzień ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświetszej Maryii Panny, Dominik przyjmuje Komunię św. W tym samym dniu składa na ołtarzu NMP akt ofiarowania się Matce Najświętszej o następującej treści:
"Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw aby zawsze było Twoim.
Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi.
Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał przez nieszczęście,
popełnić choć jeden grzech".
Kolejne dni życia chłopca przyniosły nieuleczalną, jak na tamte czasy, chrobę płuc. Młode, święte życie Dominika zgasło 9 marca 1857 roku. Ostatnie słowa, jakie wypowiedział, brzmiały:
"Do widzenia, ojcze. Jakie piękne rzeczy widzę".
Św. Dominik Savio odszedł do nieba, za którym całe życie tęsknił.
Święty Jan Berchmans
Urodzony 13 marca 1599 roku w Diest (Brabancja flamandzka), obecnie Belgia, św. Jan Berchmans, był pierwszym z pięciorga dzieci garbarza, Jana. Kiedy skończył dziesięć lat zaczął kształcić się u wielu duchownych. Cztery lata póżniej, to jest w 1615 roku, zaczął pobierać nauki u jezuitów w miejscowości Mechelen (Malines). Tutaj odczekawszy rok czasu postanowił, że wstąpi do nowicjatu. I tak też zrobił.
Po dwóch latach (1618 rok) został wysłany do Rzymu na tamtejszy uniwersytet, na którym podjął studia filozoficzne.
Z upływem lat stan zdrowia św. Berchmansa zaczął się pogarszać. Kiedy ukończył studia zachorował na czerwonkę, wówczas chorbę nieuleczalną. Sytuację pogorszyła wieść o następnej chrobie. Tym razem dały znać o sobie słabe płuca świętego. Lekarze nie byli w satnie pomóc choremu.
Z dniem 13 sierpnia 1621 roku umiera.
W następnym wieku, a dokładnie w roku 1888, papież Leon XIII kanonizuje świetego Jana Berchmansa. Swoje postępowanie uzasadnia nastepującymi cechami świętości tego chłopca:
-
wiernością powołaniu i obowiązkom zakonnym,
-
miłością braterską,
-
serdecznym nabożeństwem do Męki Pańskiej i do Matki Najświętszej.
Święty Stanisław Kostka
Św. Stanisław Kostka urodził się 28 grudnia 1550 roku w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana-kasztelana zakroczymskiego i Małgorzaty z Kryskich. W wieku 14 lat razem z bratem został wysłany do szkoły jezuickiej w Wiedniu. Tam naukę połączył z życiem religijnym. W rok po osiedleniu się w Wiedniu ciężko zachorował. Ku zdumieniu znajomych powraca do pełni sił, zostaje cudownie uzdrowiony. Szybki powrót do zdrowia przypisuje Matce Bożej, do której wznosi wielkie nabożeństwo.
Pragnieniem św. Stanisława było wstąpienie do zakonu jezuitów. Jego rodzice nie zgadzali się na ten czyn. Nie znajdując wyjścia z tej sytuacji postanawia uciec z Wiednia. Plan ten realizuje w 1567 roku. Pieszo dotarł do Dyllingi w Bawarii (ok. 650 km) i zgłosił się do św. Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie św. Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu.
Swoim wzorowym życiem, duchową dojrzałością i rozmodleniem budował całe otoczenie. Mając 18 lat złożył śluby zakonne.
Święty Stanisław przepowiada swoją śmierć. W sierpniu 1568 roku umiera.
Kult zrodził się natychmiast i spontanicznie. Beatyfikowany w 1670 roku. Kanonizowany przez Benedykta XIII (1726 rok). Relikwie świętego spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie.
Od 1671 roku św. Stanisław jest patronem Polski i Litwy, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej, diecezji chełmińskiej i płockiej, Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania, Warszawy; studentów oraz nowicjuszy jezuickich, a także polskiej młodzieży.
Św. Stanisławowi przypisuje się zwycięstwo Polski odniesione nad Turkami pod Chocimiem w 1621 roku. W tym dniu o. Oborski, jezuita, widział św. Stanisława w obłokach, jak błagał Matkę Bożą o pomoc. Król Jan Kazimierz przypisywał orędownictwu świętego zwycięstwo odniesione pod Beresteczkiem (1651).
Ministrant przy ołtarzu i w zakrystii
-
Pamięta, że przy Ołtarzu usługuje samemu Bogu jako wybrany przedstawiciel Wspólnoty Parafialnej.
-
Aktywnie i w skupieniu uczestniczy w Liturgii: głośno i wyraźnie wypowiada słowa modlitw, bierze udział w śpiewach oraz starannie wykonuje czynności powierzone mu przez Przełożonych.
-
Odmawiając przed i po Mszy św. wspólną modlitwę ministrantów nie zapomina również o osobistym przygotowaniu i dziękczynieniu za posługę w czasie Liturgii.
-
Stara się uczestniczyć w Eucharystii w sposób pełny, tzn. w stanie łaski uświęcającej, przyjmując Komunię św.
-
Troszczy się o czystość serca i ciała. Jego zawsze czysty strój liturgiczny jest znakiem serca gotowego na przyjęcie Chrystusa.
-
Bezpośrednio po przyjściu do zakrystii ubiera się w swoje szaty liturgiczne a przed wyjściem starannie je składa albo wiesza na wieszaku.
-
Zawsze chętnie uczestniczy w przygotowaniu świętej Liturgii i miejsca Jej odprawiania.
-
Niczego nie bierze i nie dotyka w kościele lub zakrystii bez pozwolenia kapłana albo kościelnego.
-
Przychodzi do zakrystii, co najmniej 10 min. przed rozpoczęciem świętej Liturgii. Mówi z powagą i wyraźnie: "Króluj nam Chryste", lub "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus" i tym samym pozdrowieniem wita przychodzącego kapłana.
-
Unika niepotrzebnych rozmów w zakrystii i prezbiterium. Z konieczności mówi krótko i rzeczowo, a przede wszystkim szeptem.
-
Stara się wypełniać dokładnie i w skupieniu sobie właściwą ministrancką posługę liturgiczną, a w razie potrzeby jest gotów podjąć funkcję ministranta stopnia niższego.
-
Po skończonej Liturgii wychodzi z zakrystii w ciszy i spokoju.
Zwracamy szczególną uwagę na:
1. Kreślenie znaku krzyża
-
nie machać ręką - jakbyśmy mieli zamiar odganiać natrętne owady;
-
wykonujemy umiarkowanie prawą ręką od czoła do serca oraz od lewego do prawego ramienia. Znak krzyża ma nam przypominać dzieło odkupienia dokonane przez Chrystusa na krzyżu (Kol 1,20). Jest symbolem wiary (1 Kor 1,17) i źródłem łask (Ef 2, 16). Według Apokalipsy znak krzyża jest pieczęcią, którą nosi na sobie każdy kto służy Bogu (Ap 7,3).Stanowi on ryt otwierający i zamykający czynności liturgiczne, nabożeństwa i modlitwy, tak wspólne, jak i indywidualne. Znak krzyża jest typowo chrześcijańska formą błogosławienia siebie i innych. Wypowiadane przy tym słowa: "W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" w szczególny sposób uprzytomniają chrzest przyjęty w imię Trójcy Świętej. Czasem używanie przy tym wody święconej wzmacnia myśl o chrzcie, błogosławieństwo i obronę przed złem.
2. Sposób poruszania się
-
nie biegamy - nigdzie nam się nie śpieszy;
-
nie łazimy - przemieszczamy się tylko w celu wykonania posługi, bądź na wyraźne polecenie Przełożonych;
-
idziemy spokojnie - równym krokiem, wyprostowani.
3. Postawę stojącą
-
nie chwiejemy się - nie przyszliśmy na dyskotekę;
-
nie podpieramy się - świadczy to o lekceważącym stosunku do wykonywanej czynności;
-
stoimy prosto - ze złożonymi rękoma jak do modlitwy, dając przykład pozostałym wiernym.
4. Postawę siedzącą
-
nie rozglądmy się - swoją ciekawość kierujemy na miejsce sprawowania Sakramentów świętych;
-
siedzimy prosto - nogi ułożone obok siebie i śledzimy z uwagą przebieg świętej Liturgii.
5. Postawę klęczącą
-
nie opieramy się - a gdy bolą nas kolana, np. podczas różańca, możemy przyjąć postawę siedzącą;
-
klęczymy na obu kolanach z rękami złożonymi jak do modlitwy, gdyż taka postawa jest wyrazem czci, uwielbienia i adoracji.
6. Skłon głowy
-
wykonany w tempie umiarkowanym jest wyrazem uprzejmości i szacunku.
7. Skłon ciała
-
głowa i ramiona zginana głęboko jest także wyrazem uwielbienia i szacunku.
8. Przyklęknięcie
-
na prawe kolano, dotykając posadzki w pozycji wyprostowanej to najwyższy wyraz szacunku i uniżenia samego siebie przed Bogiem i Jego Synem Jezusem Chrystusem.
9. Złożenie rąk
-
palce wyprostowane u obu rąk i razem złożone powinny być utrzymywane na wysokości piersi.